Konserwacja malowanych epitafiów znajdujących się w pokamedulskim kościele na warszawskich Bielanach wymagała ode mnie rozległej wiedzy i licznych umiejętności,dała mi też dużą satysfakcję z uratowania bezcennego zabytku sztuki sepulkralnej w Polsce. Stan zachowania malowidła był bardzo zły – niewłaściwe warunki wilgotnościowe, w których znajdował się obiekt, osłabiły tynki i doprowadziły do powstania wielu rozległych ubytków. Nie ulega wątpliwości, że epitafia pozostawione bez zabezpieczenia w ciągu kilku lat uległyby całkowitemu zniszczeniu, stąd też najważniejszym problemem było wzmocnienie pudrujących się tynków oraz późniejsza ekspozycja estetyczna tak silnie zniszczonego zabytku. Przy okazji pracy zapoznałam się z nowym preparatem zawierającym nanocząsteczki wapna, służącym do wzmacniania tynków wapiennych, oraz miałam możliwość porównać jego działanie z tradycyjnymi preparatami, takimi jak woda wapienna. Mam nadzieję, że w przyszłości uda mi się przeprowadzić konserwację malowideł znajdujących się w drugiej krypcie kościoła bielańskiego.