Jacques Tati w filmie Playtime zbudował obraz modernistycznego miasta, którego architektoniczne struktury pełnią władzę nad poddanymi władzy planu mieszkańcami. Reżyser chcąc osiągnąć efekt skrajnie nowoczesnego środowiska, zaczerpnął twórcze inspiracje z przemian urbanistycznych lat 60. i przełożył je na przestrzeń skonstruowanego specjalnie na potrzeby produkcji miasteczka filmowego, którego głównymi elementami były dające się dowolnie aranżować,oparte na szynach ruchome wieżowce ze szkła, stali i metalu.

Główną osią problemową mojej pracy są napięcia wytwarzane pomiędzy mieszkańcami filmowego miasta i architekturą, w której żyją. Przeprowadzane przez mieszkańców próby oswojenia alienującej przestrzeni przypominają nieświadomie zastosowane sposoby działania charakterystyczne dla strategii sytuacjonistów. Dzięki działaniom ludzi miasto zamienia się w przestrzeń swobodnej i spontanicznej gry pomiędzy obiektami i ich użytkownikami.

Czynienie miasta przestrzenią otwartą na ludzi poprzez aktywność jego mieszkańców jest tematem bliskim również naszej współczesności. Sytuacje proponowane w Playtime można czytać jako zachętę do wykorzystywania twórczego potencjału człowieka w kształtowaniu charakteru miasta, w którym żyje.