Koncentruję się na motywie głowy jako reprezentacji człowieka i najintymniejszej części jego ciała, związku widzialności i egzystencji oraz odwiecznym problemie odwzorowania człowieka za pomocą obrazu. Ten obraz-reprodukcja staje się maską za każdym razem, gdy sporządzamy ludzki wizerunek. Do zamaskowania głowy posłużyłam się bielizną, by obudzić skojarzenia z intymnością i nagością, a choć w pracy przybrała formę fizyczną, to w moim zamyśle jest obiektem symbolicznym, przedmiotem z zewnątrz, służącym do opisu tego, co jest wewnątrz. Proces rozbierania, który ostatecznie okazuje się osobliwą formą striptizu, wskazuje na autoreferencyjny charakter pracy oraz wyraża utopijne próby sprowadzenia twarzy do jednego wyobrażenia.